توسط: بابکان

اعتماد نداشتن به ترامپ بدین معنی نیست که مانند ولی امر مسلمین جهان (!) و سران سپاه و دیگر بهره مندان از حکومت مقدس، بر این باور باشیم که نباید با امریکایی ها مذاکره و روابط برقرار کرد.
بر این باورم که باید با هدف تامین حقوق و منافع ملی و در چارچوب معیارهای شناخته شده روابط میان ملتها، مانند دیگر کشورها (از جمله ژاپن، روسیه، چین، کره جنوبی، مالزی، ترکیه، ویتنام و هند)، روابط سیاسی و اقتصادی با امریکا برقرار کنیم.
امریکا بزرگترین اقتصاد جهانی را دارد با حدود یک پنجم تا یک چهارم بازرگانی جهانی، آنهم با بهترین کالاها و خدمات. نه مانند کالاهای چینی که بازارهای ما را پر کرده اند.
هیچ دلیل نداریم که امریکا ستیز و اسرائیل ستیز و از فلسطینی هم فلسطینی تر باشیم.
به منافع و حقوق ملی خود باید بیندیشیم و از دخالت در اموری که به ما ربطی ندارد بپرهیزیم و هزینه اش را بر ملت تحمیل نکنیم (حکومت چنین نکند).
ولی چه کنیم که کسانی حکومت «مطلق» و قدرت و ثروت ملی را در دست دارند و با همه توانی که در اختیار دارند مردم را سرکوب میکنند که هیچ مسئولیت و دلبستگی نسبت ایران و ایرانی ندارند بلکه بدتر از دشمنان خارجی هستند.
این آرزو و درخواست زمانی امکان اجرا دارد که قدرت ملی در دست یک حاکم نامنتخب، بیرون از نظارت ملی، و برکنارنشدنی و خودخواه و بیمار تمرکز نیافته باشد و نمایندگان واقعی مردم حاکم و تصمیم گیرنده باشند.

در این راه برگزاری رفراندوم (بدون دخالت و اثرگذاری قدرت حاکم) و اصلاح قانون اساسی با هدف برقراری اصل حاکمیت ملی و تامین حقوق فردی و اجتماعی و شهروندی چاره کار است.
ولی کو ذره ای عقل و گوش شنوا در حاکم مطلق ؟!